اگر در ایران می‌ماندم با همان داشته‌هایم پیر می‌شدم
علیرضا حیدری به تازگی گفته است خودش را وارد چالش جدیدی کرده است؛ چالشی متفاوت از آنچه تا پیش از این با زندگی قهرمانی‌اش در ایران سپری کرده: «در ایران سوپرمارکت نمی‌رفتم، اما حالا اینجا کسی من را تحویل نمی‌گیرد؛ با بقیه هیچ فرقی ندارم؛ خودم بچه‌ها را به مدرسه می‌برم، خرید می‌کنم و احساس می‌کنم همه اینها یک جور دیگری من را می‌سازد و دنیای دیگری را به من معرفی می‌کند. به چنین چالشی نیاز داشتم؛ اگر در ایران می‌ماندم با همان داشته‌هایم پیر می‌شدم. تمام تخته زندگی من پاک شد و باید دوباره چیزهای جدیدی یاد بگیرم؛ امروز کارهایی که باید در ۲۰ سالگی دنبالش می‌رفتم، با شرایط دیگری می‌آموزم تا در ۶۰ سالگی دیگر آدم به‌روزی باشم و از این بابت هم خوشحالم.»
اینها حکایت مهاجرت مرد شش مداله کشتی ایران، سرمربی تیم ملی کشتی آزاد در سال ۲۰۰۷، کارآفرین برتر و رئیس فدراسیون جهانی کشتی پهلوانی است. مردی که می‌گوید اگر در ایران می‌ماند با همان داشته‌ها پیر می‌شد
حیدری قهرمانی است که همیشه متفاوت از هم صنف‌هایش صحبت می‌کرد و در تشک و بیرون از تشک، شخصیت منحصر به فردی داشت
تصور ۶۰ سالگی‌اش که آدم به روزی است و شاید چیزی متفاوت از حیدری‌ای که در کشتی بود، آدم را امیدوار می‌کند به خلق مدلی کم‌نظیر و مثال‌زدنی از گوش‌شکسته‌ها، موفق در دوره قهرمانی و پسا قهرمانی، بدون تلاش برای تختی شدن. برای «خودش» بودن، همانی که هست، با همه بد و خوبش